آلبوم to be kind پس از آلبوم موفق the
seer و آلبوم لایو not here
- not now سومین کار گروه آمریکایی سوانز پس از شروع
به کار دوباره ی این گروه بعد از 14 سال است. آلبومی که توسط کمپانی mute و کمپانی شخصی مایکل جرا young god پخش شد و درحال حاضر در قله ی آلبوم های
برتر سال قرار دارد
"مهربان بودن" بدون شک 121دقیقه تجربه ی موسیقی نزدیک به کمال سوانز است
و درحالی منتشر شد که به سبب آلبوم معرکه ی سال 2012 سوانز انتظار نمیرفت که سوانز
بتواند دوباره شاهکاری با آن عظمت خلق کند.to be kind و the seer سوانز را میتوان مانیفست
پست راک دانست.
موسیقی مایکل جرا دارای هسته ای مینیمالیستیست اما هیچگاه ساده و خالی از خلاقیت
نیست. سوانز قوی تر و بزرگتری که جرا دوباره پدید آورد نه مدیون اثار نه چندان
معروف دهه ی 80 سوانز و نه مدیون post goth های دهه 90 ای این گروه
است. بلکه "قوها" به بهترین شکل ممکن موسیقی ای پدید آورده که سخت نباشد
تا او را آوانگارد موسیقی تجربی بنامیم.
جرا ترسی ندارد که به هرکجا به دنبال ذهن موسیقیایی خود حرکت کند و "مهربان بودن" نتیجه ی این موضوع ست.
"مهربان بودن" شروع و پروسه ی یک طرز تفکر است که در پهنای موسیقی هیپنوتیزم کننده ی سوانز پخش میشود.
با وجود اینکه سوانز میتواند آخرین گروهی باشد که اهمیت رضایت مخاطبان را دخیل در موسیقی خود کند "قوها" میدانست که بعد از the seer به طرز غیرقابل باوری مخاطبان و انتظارشان از این آلبوم بالا رفته و جواب این انتظارات را با اثری داد که در ساختار و اسکلت خود مانند the seer است اما تفاوت قابل ملاحظه ای دارد.
همانند the seer، این آلبوم نیز همکاران بسیاری دارد چهره های آشنایی چون Al Spx خواننده ی گروه Cold specks، St Vincent که به تازگی آلبوم قوی خود را راهی بازار کرده Little Annie موزیسین نقاش شاعر و پرفورمر نیویورکی و Bill Rieflin که با نوازندگی چند ساز در این آلبوم کمک کرده . دوباره یک صدای تاثیر گذار زن درکنار فریادها و آواز های جرا قطعات به غایت تکرارنشدنی ای پدید میآورد. لحظات ترس و آَشوب گاها به دنبال آرامش های خاموش و کوتاه.
هر دیسک "مهربان بودن" ما را مانند غواصی از سطح آب به اعماق تاریک دریا میبرد و دو ترک پایانی دو دیسک به نام "some things we do" و "to be kind" حسی مانند رسیدن به کف اقیانوس و عزم دوباره برای بالا رفتن است حسی مانند دیدن پرتو های روشنایی در پایان یک تونل.
قطعه ی Screenshot یک شروع بی نظیر برای این آلبوم است برای ورود به تونل. بدون شک با اضطراب شروع میشود و تا نویز پایان قطعه ادامه میابد just a little boy به chester burnett هنرمند تاثیرگذار بلوز تقدیم شده و در این قطعه و قطعه ی بعد از آن A little god in my hands رگه های موسیقی بلوز نمایان است just a little boy پر از درد است رها کردن فریادی بلند برای یافتن آرامش درونی هنگامی که جرا فریاد میزند I need loooooooooove و با صدای خنده ی جمع مواجه میشود مجله ی pitchfork اینگونه توصیف میکند: "از همه ی این تجربه های منزجر کننده و بدشگون خلاصه شده در آهنگ های سوانز در تمام طول این سالها این لحظه میتواند بیرحم ترین آنها باشد"
قطعه ی bring the sun به تنهایی میتواند یک آلبوم باشد. بیش از 34 دقیقه موسیقی خالص سوانز همراه با دیستورشن و ضربات عمیق پرکاشن. All music مینویسد "دید جرا در قرن 21 کمی تاریک تر از سوانز دهه های 80 و 90 است اما اشتیاقش کمتر نیست هنگامی که از زندگی در دنیای رو به زوال میگوید" to be kind که قطعه ی پایانی دیسک دوم است هنگامی که جرا فریاد to be kind میزند فضایی ایجاد میکند برای ما که بیش از 112 دقیق تحت موسیقی بی نظیر سوانز بوده ایم و این فضا تا جمله there are millions and millions of stars in your eyes ادامه میابد. نویز و پست راک به طرز اعجاب اوری در سوانز ترکیب میشوند و قطعاتی را پدید میآورد که به آسانی سوانز را در قله ی موسیقی قرار میدهد. مجله ی Psychedelia music Ezine مینویسد "عنصر سینماتیک بودن در سوانز در این آلبوم آنقدر پخته شده که برخلاف ویژگی مشابه در موسیقی سایر گروه ها، شنونده صرفا دست به خلق یک تصویر نمی زند بلکه با آن نمایشنامه ای می نگارد و به صورت موازی ایدئولوژی، فکر، داستان، حس و جهان بینی را در آن قرار می دهد. موسیقی سوانز مدت هاست از صرف موسیقی خارج شده و در این آلبوم به موجودی عجیب و غریب بدل شده که نه تنها مجموعه ای از هنرهاست بلکه آن را باید فراتر از صرف هنر دانست."
جرا ترسی ندارد که به هرکجا به دنبال ذهن موسیقیایی خود حرکت کند و "مهربان بودن" نتیجه ی این موضوع ست.
"مهربان بودن" شروع و پروسه ی یک طرز تفکر است که در پهنای موسیقی هیپنوتیزم کننده ی سوانز پخش میشود.
با وجود اینکه سوانز میتواند آخرین گروهی باشد که اهمیت رضایت مخاطبان را دخیل در موسیقی خود کند "قوها" میدانست که بعد از the seer به طرز غیرقابل باوری مخاطبان و انتظارشان از این آلبوم بالا رفته و جواب این انتظارات را با اثری داد که در ساختار و اسکلت خود مانند the seer است اما تفاوت قابل ملاحظه ای دارد.
همانند the seer، این آلبوم نیز همکاران بسیاری دارد چهره های آشنایی چون Al Spx خواننده ی گروه Cold specks، St Vincent که به تازگی آلبوم قوی خود را راهی بازار کرده Little Annie موزیسین نقاش شاعر و پرفورمر نیویورکی و Bill Rieflin که با نوازندگی چند ساز در این آلبوم کمک کرده . دوباره یک صدای تاثیر گذار زن درکنار فریادها و آواز های جرا قطعات به غایت تکرارنشدنی ای پدید میآورد. لحظات ترس و آَشوب گاها به دنبال آرامش های خاموش و کوتاه.
هر دیسک "مهربان بودن" ما را مانند غواصی از سطح آب به اعماق تاریک دریا میبرد و دو ترک پایانی دو دیسک به نام "some things we do" و "to be kind" حسی مانند رسیدن به کف اقیانوس و عزم دوباره برای بالا رفتن است حسی مانند دیدن پرتو های روشنایی در پایان یک تونل.
قطعه ی Screenshot یک شروع بی نظیر برای این آلبوم است برای ورود به تونل. بدون شک با اضطراب شروع میشود و تا نویز پایان قطعه ادامه میابد just a little boy به chester burnett هنرمند تاثیرگذار بلوز تقدیم شده و در این قطعه و قطعه ی بعد از آن A little god in my hands رگه های موسیقی بلوز نمایان است just a little boy پر از درد است رها کردن فریادی بلند برای یافتن آرامش درونی هنگامی که جرا فریاد میزند I need loooooooooove و با صدای خنده ی جمع مواجه میشود مجله ی pitchfork اینگونه توصیف میکند: "از همه ی این تجربه های منزجر کننده و بدشگون خلاصه شده در آهنگ های سوانز در تمام طول این سالها این لحظه میتواند بیرحم ترین آنها باشد"
قطعه ی bring the sun به تنهایی میتواند یک آلبوم باشد. بیش از 34 دقیقه موسیقی خالص سوانز همراه با دیستورشن و ضربات عمیق پرکاشن. All music مینویسد "دید جرا در قرن 21 کمی تاریک تر از سوانز دهه های 80 و 90 است اما اشتیاقش کمتر نیست هنگامی که از زندگی در دنیای رو به زوال میگوید" to be kind که قطعه ی پایانی دیسک دوم است هنگامی که جرا فریاد to be kind میزند فضایی ایجاد میکند برای ما که بیش از 112 دقیق تحت موسیقی بی نظیر سوانز بوده ایم و این فضا تا جمله there are millions and millions of stars in your eyes ادامه میابد. نویز و پست راک به طرز اعجاب اوری در سوانز ترکیب میشوند و قطعاتی را پدید میآورد که به آسانی سوانز را در قله ی موسیقی قرار میدهد. مجله ی Psychedelia music Ezine مینویسد "عنصر سینماتیک بودن در سوانز در این آلبوم آنقدر پخته شده که برخلاف ویژگی مشابه در موسیقی سایر گروه ها، شنونده صرفا دست به خلق یک تصویر نمی زند بلکه با آن نمایشنامه ای می نگارد و به صورت موازی ایدئولوژی، فکر، داستان، حس و جهان بینی را در آن قرار می دهد. موسیقی سوانز مدت هاست از صرف موسیقی خارج شده و در این آلبوم به موجودی عجیب و غریب بدل شده که نه تنها مجموعه ای از هنرهاست بلکه آن را باید فراتر از صرف هنر دانست."
